Plan Trzyletni (1947-1949)
Program gospodarczy mający na celu odbudowę kraju po zniszczeniach wojennych oraz przywrócenie podstawowej funkcjonalności gospodarki. Skupiał się na odbudowie przemysłu, infrastruktury i rolnictwa, stanowiąc fundament dalszej industrializacji Polski.
Reforma rolna (1944)
Przeprowadzona przez władze komunistyczne reforma, która zakładała parcelację dużych majątków ziemskich i rozdanie ziemi chłopom. Była to kluczowa inicjatywa mająca na celu zyskanie poparcia społecznego oraz przebudowę struktury agrarnej w duchu socjalistycznym.
Bitwa o handel (1947-1949)
Polityka władz komunistycznych, której celem było wyeliminowanie prywatnego handlu i zastąpienie go państwowymi spółdzielniami. Prowadziła do marginalizacji przedsiębiorców prywatnych, co znacząco zmieniło strukturę rynku w Polsce i przyspieszyło kolektywizację gospodarki.
Odbudowa kraju po II wojnie światowej (1944-1948)
Po zakończeniu II wojny światowej Polska stanęła przed zadaniem odbudowy zniszczonego kraju. Priorytetem była rekonstrukcja infrastruktury, miast i przemysłu zniszczonych w wyniku działań wojennych. W tym okresie wprowadzono Plan Trzyletni (1947-1949), który zakładał szybkie przywrócenie podstawowych funkcji gospodarczych. Jednocześnie rozpoczęto reformy społeczne, w tym reformę rolną, która rozparcelowała duże majątki ziemskie i przekazała ziemię chłopom, zmieniając strukturę wiejską kraju. Odbudowa odbywała się pod kontrolą narzuconego przez ZSRR systemu komunistycznego.
Stalinizm i przemiany społeczno-gospodarcze (1949-1956)
Lata 1949-1956 to czas dominacji stalinizmu w Polsce, charakteryzujący się intensywną industrializacją, kolektywizacją rolnictwa oraz likwidacją sektora prywatnego, m.in. w ramach tzw. Bitwy o handel. Rozpoczęto realizację Planu Sześcioletniego (1950-1955), który miał przekształcić Polskę w kraj przemysłowy, co wiązało się z ogromnymi kosztami społecznymi. Systematycznie ograniczano swobody obywatelskie, wprowadzano represje wobec opozycji i Kościoła, a gospodarka została podporządkowana centralnemu planowaniu i wzorom radzieckim.
Początek odwilży i napięcia społeczne (1953-1956)
Po śmierci Stalina w 1953 roku w Polsce zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki odwilży politycznej. Władza stopniowo luzowała niektóre represje, ale narastające niezadowolenie społeczne osiągnęło kulminację w Poznańskim Czerwcu 1956 roku – pierwszym masowym proteście robotniczym przeciwko reżimowi komunistycznemu. Ten okres był początkiem większych zmian politycznych i społecznych, które wkrótce doprowadziły do przejęcia władzy przez Władysława Gomułkę i początku tzw. „odwilży październikowej”.
